روی گرمی کو که داغم باز بوی خون دهد

سودهٔ الماس غم را داده آمیزش به زهر

گر زمام از پنجهٔ ناز آورد لیلی برون

چون لب فرهاد بوسد جلوه گاه دوست را

من نخواهم مرد و او بیهوده زحمت می کشد

وه چه بزم دلگشایست ، آن که اهل درد را

چون کنم ترک جگر خوردن ، که عشق این لقمه را

این تفاوت ها ز مشرب دان، نه از تاثیر عشق

کی شود عرفی دلم از گریه خالی، کی شود