تا به کی عمر به افسوس و جهالت برود

بخت بد را خجل از پرسش باطل چه کنم

زاهد از کعبه عنان تافته می آید، لیک

ره رو کعبه که دیر است حوالتگاهش

جای رحم است برآن جوهری لعل طراز

جانم ار مالک غم های محبت گردد