دل ما را به فسون جادوی بابل نبرد

کی کسی رنگ وفا می طلبد، ور نه به حشر

بیخودی راه نماید به تو مجنون تو را

بحر غم جمله کنار است که از خود گذری

هر که اندیشه ی او چشمه ی کوثر نشود

دم شمشیر بود رهگذر عشق، ولی

عازم هیچ غم آباد نگردد غم دوست

همه عدل است چرا برمن عاقل دگری

سینه خالی مکن از درد که مرد ره عشق

عرفی آن شمع در آورد به محفل، کو را