کوی عشق است این که مرغ سدره، این جا، پر گذاشت

عقل دل را در ره عشق رهبر شد، ولی

آمد از شهر ازل با عالمی هوش و خرد

دل گشای خویش را سنجید با دل بستگی

راحت آمد تا گشاید قفل اندوه از دلم

آتشین مرغ دلم را می دهد صد بال و پر