بیم دوزخ برم از یاد جو امید بهشت

ور نه این رشته ی پیمانست که آدم بسرشت

تخم هر کشته که بدرود دگر بار بکشت

به ندامت بکشم گر که کنندم به بهشت

نه گناه است که در نامه توانند نوشت

از تو آید که کنی منع من از طوف کنشت