دیده نگشایم مگر وقتی که آیم سوی دوست

گر به آرامم نباشد رخصت از سرکوی دوست

عهد این شوریده سر مشکن به خشت کوی دوست

گر نسیمی آید و گوید که دارم بوی دوست

من ز دل پرسیده ام ، او می شناسد خوی دوست