عشق کو تا نو کنم با درد پیمانی درست

با وجود آن که عشق آورد صد داروی تلخ

تا نبردم صد شکاف از دست، گریبانم نهشت

غم ندارم گر بود سامان عیشم ناتمام

صید عشق ار خام باشد نیم خورد آتش است

گشت کفر آلوده ایمانش ز طعن قدسیان

با همه کج نغمه گی خندند زاغان چمن

چند عرفی بنده ی فرمان خود باشی، کسی