مرو به بادیه گردی که زرق و شیدایی است

زبان ببند و نظر باز کن که منع کلیم

دماغ یوسف اگر تر کنند کف ببرد

نقاب می کشد ای دل تمام حوصله شو

چنین که بر دم شمشیر و دشنه می غلتم

شهید عاطفت آن کرشمه ام که از سر مهر

به شوق دوست چه سازم که در شریعت عشق

مگو که نیست گنه کار تر از من عرفی