زبان ز نکته فرو ماند و راز من باقی است

گمان مبر که تو چون بگذری جهان بگذشت

کسی که محرم باد صبا ست می داند

ز شکوه های جفایت دو کون پر شد، لیک

نماند قاعده ی مهر کوهکن به جهان

مگو که هیچ تعلق نماند عرفی را