ای متاع درد در بازار جان انداخته

نور حیرت در شب اوصاف تو

از کمان تا جسته در چشم تحیر کرده جا

ای به طبع باغ کون از بهر برهان حدوث

سرعت اندیشه را افکنده در دامان تیر

در چمن های محبت هر قدم چون کربلا

مرغ طبع اندر هوای معصیت نگشوده بال

سایه پرورد غمت در آفتاب رستخیز

طعمه ی عشق تو را از مغز جان آورده ام

ای مذلت را روایی داده در بازار عشق

هر کجا تاثیر غم را داده ای اذن عموم

زین خحالت چون برون آیم که دل در موج خون

فیض را نازم که هر کس پا به راهت مانده است

صید دل را بهر آگاهی ز صیاد ازل

کرده از عرفان لباس عجز را دامن دراز

طعمه ای کز خوان عشق افکنده ام درکام دل

شرع گوید منع لب کن، عشق گوید نعره زن

دولت وصلت که در یابد که با آن محرمی

حیرت حسن تو را نازم که در بزم وصال

وصف صنعت کز لب هز ذره می ریزد برون

در ثنایت چون گشایم لب که برق ناکسی

من که باشم عقل کل را ناوک انداز ادب

مست ذوق عرفی ام کز نغمه ی توحید تو