کیست آن کو نیست فال مشتری را مشتری

آن زره که کاشته است از غالیه بر ششتری

آهوان را کی بود کبر پلنگ بربری

باز را این دوستی کی بود با کبک دری

تو همی رویی بدلها بر ، که سیمین عرعری

چو ببینندت شنیدن این چنین باشد پری

زیر آذر پس چرا رسته است شمشاد طری

نیست ابراهیم اما تو نگار آزری

زانکه تو آرایش میدان شاه صفدری

دین قوی گشت و زمانه از بد و زشتی بری

فرّ یزدانی که بیند روی او گوید : فری

از میان آخشیجان شد گسسته داوری

حجت پیغمبری ، بی حجت پیغمبری

تو نه یزدانی و ز اندیشه بمعنی برتری

تو ز بهر بوی خوش اندر میان عنبری

چونکه روز حرب باشد تو پناه لشکری

تا همی بخشی چو آبی ، چون بکوشی آذری

نزد او منسوخ گشت احکام چرخ چنبری

نیکوی بر بندگان از خویشتن چون نشمری

هر چه بنویسد مخالف تو بدشنه بستری

بر نخیزد تا نگیرد دامن نیک اختری

و آفتاب آسمانی گشت شعر دفتری

رایش از پیغمبری و انگشتری بودی جری

نه ترا پیغمبری بایست و نه انگشتری

ساحری کرد آخر اندر امّت وی سامری

زانکه تیغ تو بیو بارید اصل ساحری

کرد سدّ آهنین آن بود دستان آوری

کو سکندر گو بیا تا سدّ مردان بنگری

تیغ هندی بس بود سدّش نباید بر سری

ترک و خوارزمی و غوری و هندی بربری

قد ایشان چون کشیده زاد سر و کشمری

نز مسلمانی و نز اقصای حدّ کافری

حاش لله گر چو تو هست آفتاب خاوری

روشنائی گسترد تو پارسائی گستری

هر کجا باشی تو با توفیق یزدان اندری

غائبی ای شهریار ار چند با ما ایدری

تا همی کشور بود تو پادشاه کشوری

بگذرانی عمرها را و تو هرگز نگذری

ز آنچه داری بهره یابی ، ز آنچه کاری برخوری