اتفاق افتاد پنداری مرا با زلف یار

تافتست آن زلف پر دستان و من زو تافته

تاب او بر تاب من عنبر ببار آرد همه

قامتش خواهم که باشد سال و مه در چشم من

پرده شد روشن رخش را تیره زلف و نادر است

گر بهار تازه شاید ساخته با ز مهریر

روی زیر آب دارم ، آب نه بل خون دل

زین دو طبعم سوده بودی گرش بیرون نیستی

خواجۀ سید ستوده بوالحسن کاندر جهان

چون زمانه بی منازع ، چون خرد بی عاندت

قدر او را در شرف گردون مخوان کآیدش ننگ

خدمت او در شرف گردون نبازی (؟) نیستی ؟

بردباری کردنش گوئی بخشم اندر برد

گرچه صلح از رای او باشد میان مردمان

از گنه کاری همی منت پذیرد پر گناه

نیست گردد هر کجا جودش بود اصل عدد

قدر او چون غیب شد پنهان از اندر یافتن

هر کرا تریاک دادست اتفاق خدمتش

هر کجا هستند بد خواهان او را بر نهیب (؟)

خدمت او گیر ار ایدون افتخارات آرزوست

ناگسی کرده یکی خواهنده را از در هنوز

ما بجود او همی زنهار یابیم از نیاز

یکدل است او را ، در آن دل صد هزاران فضل هست

نه که گیتی اختیارست آنکه زو دارد ز خیر

ابر اگر هر چند بر دارد ز دریای سرشگ

یادگار رحمت ایزد جهانرا تو بسی

با همه حزمت امان و با همه عزمت ظفر

مدح نیکو زشت گردد جز بزیر نام تو

از حروف آفرین تو همی نسخت برند

گرچه با قدرند ملک و نصرت و فتح و ظفر

مستعارست آنچه بخشید آسمان از مال و جاه

بدره لاغر کرده ای تا شکر فربه شد از آن

تا شناسد نام رو نام (؟) طبایع مر ترا

باز ماندم زانکه به دانی تو مر حال مرا

تا زمینها را ز آرامش بود همواره طبع

همچنین بادی که هستی جاودان با کام دل