قوام ملک و نظام هدی و فخر بشر

امین ملت و ملت بدو گرفته خطر

خدایگان جهانرا چو کرد رای سفر

چو باز گردد : فتح و چو جنگ کرد : ظفر

نه حکم طالع بایدش نه سپاه و حشر

بزرگ دولت او را همه جهان لشکر

بزیر رایت رایش بود قضا و قدر

همه سخاوت خویشش نمود هزل و هدر

دلیل خنده ش رعدست و آب دیده مطر

پسر حسد برد از بیم شاه بر دختر

برزمگاه بود تیر شاه مرگ بپر

خجسته دولت او اندر آسمان اختر

عدو بسیست ولیکن فضایلش اکثر

بساط هفت زمینش نه بس بود دفتر

بکوه گفتند : از حلم او تراست اثر

ز فخر حلمش بنمود کوه کان گهر

فلک بمرتبه خواهد همی ز شاه نظر

نه بر نهاد زمانه بهر سری افسر

نه هرچه گونه سیه دارد او بود عنبر

بکار تخم مدیحش که گوهر آرد بر

نیاز و ناز عدیلست و نفع و ضر همبر

رضای او همه نفعست و هیچ نیست ضرر

پدید جان همه خسروان درو بصور

بمدح و خدمت شاه سپه کش صفدر

میان او را شد جوزهر بجای کمر

زمانه گفت مرا بگذران و خود مگذر

ز خاک و آب و ز باد آمدند و از آذر

ز آب خیزد درّ و ز خاک زاید زر

نگارهای حریرست و رشته های درر

جگر ندارد و اندر شود چو خون بجگر

فلک نه و همه بالای او فلک چنبر

ز جای خویش نجنبد چو راست کرد نظر

برو نشاند پیکان تیرهای دگر

که تیغ شاه نماند همی بگیتی شر

نبود جز همه کفر و نرفت جز کافر

بساط نور بگسترد شاه حق گستر

میان زمرۀ دیوان جز او که خواند زیر

جهان بقّوت معروف خسرو از منکر

زمین آن همه بتخانه تا گه محشر

بنعل اسب هوا کرد خاک کالنجر

همی بماند گوش از شنیدنش مضطر

نهاد آن دره محکم چو سدّ اسکندر

براند دجله ز اوداج گبر کان کبر

ز تیغ مغز همی جوش کرد بر مغفر

بجای فکرتشان در میان دل خنجر

چه مایه مغز بداندیش کوفته بتبر

سنان نیزه بدو در چو برگ نیلوفر

برنگ روین روید گیاه و برگ شجر

فرو سترد بشمشیر آنچه کرد آزر

بخواه باده بفروز خسروی آذر

ز کف خویش در افکن بکام در ساغر

سیاست تو ز آتش بسی فروزانتر

ازو نماند جز توده های خاکستر

چنانکه باشد در آتش از اثیر اثر

بطبع زنده شود گر چه برچکد بحجر

همیشه تا بود از پیش مهر شهریور

هنر تو ورز و بزرگی تو جوی و نوش تو خور

بدشمنان تو شتاب و بدوستان تو نگر