چرا برهنه شود بوستان چو آید تیر

چنین که برد زره پاره ها صغیر و کبیر

چرا برآید جوشن همی بر وی غدیر

رخان زردش برگست و خون دیده عصیر

که رز بصورت پیران شده است ناشده پیر

جوان و تازه و روشن بسست دولت میر

که زیر طاعت و عصیان اوست خلد و سعیر

بیافرید و مر او را نیافرید نظیر

همی نبشت و همی گفت مدح او بصریر

از آنکه او را چو بین بود حنا و سریر

مر ارغوان را نتوان شناختن ز زریر

برون جهد ز قفا دیده از دو چشم بصیر

چو بوی پیرهن یوسف دو چشم ضریر

ز بیگناه غنی بر گناهکار فقیر

ز بهر آنکه دو بود اندر آهنش تدبیر

دگر که باشد در گردن عدو زنجیر

محرّری که کند مدح شاه را تحریر

بخواب دولت بینی ، رخش بود تعبیر

نه مر کفایت را جز از رسوم او تفسیر

ز نطق زر کند از مدح او به از اکسیر

همی برابر تدبیر او رود تقدیر

فرو دود بصر از دیده سوی دست دبیر

سخن بواسطه پیدا کند همی بسفیر

منجمان نشناسند خیر را ز شریر

ز فضل اوست کنون اندر آسمان تأثیر

ز خشم او عرض زایلست چرخ اثیر

اجل پذیره شود آردش گرفته اسیر

ز باد حمله بسوفار زه بدرّد تیر

ضمیر ما چو صدف شاعری چو بحر غزیر

از ان سیه ز حسد گشت روی ابر مطیر

گهی بخویشتن اندر دمد بجای عبیر

کز آسمان نبود بر مرادشان تقصیر

با من و دین و زی و عقل و رتبت و تو قیر

چنانکه دم نتوانند زد مگر ز زحیر

بجهد مور و ببانگ درای و زاری زیر

به کوه زرین گشته ست دیدۀ نخجیر

همی بروید شعر ار پراکنند شعیر

بطبع شیر ، مگر شیرش آب داد بشیر

همی خورد حرکات سپهر ازو تشویر

بود عجب که کند کوه چون ستاره مسیر

چه قلعه های فلک برج بیستون همشیر

فرو نشاند چونانکه سنگ را بخمیر

ز مهرگان همایون بفتح مژده پذیر

ز بهر آنکه نماند آنچه را که مانده بگیر

گهی هلال بود ماه و گاه بدر منیر

اگر چه همت تو بیش ازین جهان حقیر