تا همی جولان زلفش گرد لالستان بود

تا همی نا تافته تاب اوفتد در زلف او

مرمرا پیدا نیامد تا ندیدم زلف او

عارضش داند مگر کز چشم بد آید سته

تا جهان بودست کس بر باد نفشاندست مشک

اسب گردونست ازو گر سرو بر گردون بود

رامش افزایی کند وقتی که در مجلس بود

شادی اندر جان من مأوی گرفت از عشق او

تا نداری بس عجب کز عشق نیک آید مرا

خسرو مشرق که یزدانش بهر جا ناصرست

آن کز احسان کرد با او کردگار دادگر

یمن دادش تا یمین دولت عالی بود

عفوش آنکس بیشتر یابد که جرمش بیشتر

عدل او نوش روان گشته است کاندر وصف او

هر دلی کز کین او اندیشه دارد خاطرش

فخر با خیر آن بود کز رسم او گیری و بس

تا جهان باشد نیابد حاسدش راحت ز رنج

گر چو مردم همت میمون او صورت شود

پادشاهیها همه دعوبست برهان تیغ او

جود او را بر نپاید گر همه دریا بود

جاودان فرمانش باد و خود همی گوید فلک

هر که با شمشیر تیز او بجنگ اندر شود

تیر گر گویی مگر ز انگشت عزرائیل کرد

چون بپیونداند او با قبضۀ شمشیر دست

هم کم از قدرش بود گر مجلس عالیش را

نام او آب و نبات آمد که بی آب و نبات

باد آن از آب داده تیغ او خیزد اگر

زیر شادروان جم گر باد بود او را براه

این جهان و هر چه هست از نعمت اندر جوف او

چون گشاد کف او را راد خواندی راستی

درّ معنی را سبب شد قطرۀ باران سخاش

کرد محکم کردگار اندر بقای جاودان

گر چه سامان جهان اندر خرد باشد ، خرد

پادشاهی در جهان از نام او معروف شد

مجلس آراید مرادش آن بود تا مجلسش

کی بود ایمان او همداستان کاندر جهان

بیش ازین نصرت نشاید بود کورا داده اند

از تمامی دان که پنج انگشت باشد دست را

هر که ناشاعر بود چون کرد قصد مدح او

زانکه فعلش جمع گردانید معنی های نیک

تا باصل اندر روان را با خرد خویشی بود

تا همی در اول شوّال باشد روز عید

گفت او عالی بود تا دین حق باقی بود

گشت قصر بندگانش قلعه های شاه هند