شهریار بامداری پادشاه با قرار

جور و بخشش را ز هیجۀ راد تو باشد مدار

خاکرا فرحین عفو آموخت علم تو وقار

عزم و حلمت هر دو کو گویند بشتاب و بدار

بر بنانت اقتداء و بر بیانت افتخار

ور با خضر کینه توزی زو برانگیزی شرار

هرکجا باره دوانی ذله بردارد غبار

هم ترا شاید که باشی علم را فخرالکبار

با خلاف تو پدید آرد همی سنجر قیار

کانکه یاردبد که چون راح تواش بر دوقار

خانۀ تو مملکت را همچو دین را ذوالفقار

در زمان گوید که آن فخرالمم خیرالکبار

همچنان گردد که نزدش مور باشد کم زمار

لوحیا آیین و کیتر جاه و تقدیر اقتدار

وی ترا بر مفخران از روی طاعت افتخار

هر کجا عنفت سمر گردد خریف اندر بهار

ور ز خور روشنتری یابی زرای خود شمار

نزد وفدت تپۀ بر جیس در پستی چو غار

ذیل تو چون جیب عصمت برنگیر ز عدعار

با اجارت بی عیار آمد همی غم عیار

زشت آن گر بیعتت دارد عدو در زینهار

ابیض عبهر گدازت را چو رمحت آبدار

هر یکی گر چار گردند آخشیجان چهار

ور بعنف اندر دهی محرور آهن را فشار

آب از آهن فرو بارد چو از بخشش نثار

خضر با بد تو شمر و ضیم با بیض تو قار

حمد حرص و حرص حمد و نور هر دو صحب شار

ور بگویی از صبا تو و شبی سازی طرار

یک دو شاخ از کف تو وز ظن کیتر صد بهار

هر کجا شهوت کند سرعت رواحین چون کوار

از نوات جبهت صد آزیون بر احمرار

صص بی مهر تو باید شود بیشین ذخار

در سخاوت چیست ابلت صفرۀ اکلیل بار

بر سرسید عطایت تا نگردد چشم خوار

در شجاعت چیست بیضت ارقم نسرین قبار

زانکه مور او مرا عین است و مر این را عقار

پای تا فرق فلک بر آجنابت سلمشار

ناصحت درارم دولت مانده را احبحه سهار

بر همیدست و همی بارد در ریر همه عار

تا بمعجز آمد درون این روزه را حالت گمار

کاسمانرا حاجت صید جزا نبود بهار

و انتباه ای در بر اندیشۀ اندر ختار

هفت اسپهپا نزدیک صمصامت بیضۀ سومنار

با توان اسود تو بی توان آمد عضار

یک بر آویز از تو و از صد ترازی صد غمار

کاینچنین ایام را بهر شهر شخرت ایار

دشمن خدو خزان افهورای شهریار

وی ترا بر هرچه هست از شهر باران شهریار

با یکی نیمه زهانت سهل باشد انتمار

ور زتو باغی آیی بر آرد فتح کار

حمد از حلم تو بار حیلولم عیار

این همی گویم ناعم اندرو به ز انضمار

قفعلو از بد اشارت همی مهن تبار

بختم بختم ترا اقبال یزدی مبار