در بیان محاربه ی آن موحد صاحب یقین در میدان مشرکین و پیغام آوردن جبرئیل امین از حضرت رب العالمین و افتادن آن حضرت از زین بر زمین، سلام اللّه علیه الی یوم الدین.

از پی اثبات حق و نفی غیر

شست ز آب وحدت از دین رنگ و چرک

یکه تاز عرصه ی میدان عشق

هم سلام و هم تحیت هم پیام

مر تر ابر جسم و بر جان، آفرین

رو سپیدی از تو عشاق مراست

من توام، ای من تو، در وحدت تو من

تو مرا خون، من ترایم خونبها

بندگی کردی، خدایی حق تراست

در رهت من هرچه دارم می دهم

دولتت را تا ابد پایندگی

محرم اسرار ما از یار ما

لیک تا اندازه یی، بیگانه یی

و آنکه از نزدش پیام آورده یی

بی تو رازش جمله در گوش من ست

شد یکی مقصود و بیرون شد دویی

ز آنکه غیرت، آتش این شهپرست

پرده کم شودرمیان ما و دوست

در میان ما واو، حایل مشو

وز دل و جان برد بر جانان نماز

چار تکبیری بزد بر هرچه هست

غرقه اندر خون، نمازی، جامه اش

گفت اسرار نزول و هم صعود

حل نمود اشکال خرق و التیام

چون شیاطین مر نمازی را، بدور

نیزه بعد از نیزه تیغ از بعد تیغ

گفتگو را، آتش خرمن رسید

صفحه را شست و قلم را، سرشکست

شد سخنگوی از زبان من، خموش

گاه بردی در حضیض و گه به اوج

اندرین جا، پای خود واپس کشید

قدرت زین بیشتری گفتن نداشت

عذر خواهم از پریشان گوئیش

اشعری و اعتزالی نیستم

فارغ از اقوال بی معنیستم

با جنون خوش از خرد بیگانه یی

سر به شیدایی همی آرد برون

سخت می کوشد به بد نامی من

آنهم از دیوانگی های دلست

شاید ای دانا کنی گر غمض عین

و آنچه باشد، شو رودور وزیر و پیر

***