در آن مدت، که بود از محنت تب

دلم مصباح گشت و فکرتم زیت

شب شنبه، که بود آغاز هفته

به سال «واو» و« ذال» از سال هجرت

چو دیدم در سخن خیرالکلامش

به اصل از طبع دراک منند این

شگرفانند یکسر بالغ و بکر

سبق گیرند بر آب از روانی

چو هر یک را زلیخایی شمردم

خرد را نزهتی، جان را بهاریست

نظر در وی به چشم راست باید

خداوندا، نگه دارش ز دزدان

بپوشان آنچه ما کردیم و گفتیم

بدیهایی، که از ما گشت پیدا

در آن روزی که تابی بر جهان نور