در آن ایام کز من دور شد بخت

مرا دولت ز خود پرتاب میکرد

در ایام جوانی پیر گشته

نه قوت را مجالی در مزاجم

تب ربعم به سال اندر کشیده

چه شبها اندرین معنی که گفتم!

فلک بر من بدین سان دور میکرد

گرامی گوهر دریای شاهی

وجیه دین و دولت شاه یوسف

نصیرالدین طوسی را نبیره

به اصل ارباب دانش را خلف او

زمین را از شکوهش زیب و زینست

گر از آبای او محروم بودی

جهانداری، که مانندش به عالم

به پیروزی عزیز مصر بینش

چنین فرخنده ای، با آن مناقب

ز من ده نامه ای در خواست میکرد

نشسته با رفیقانی، که بودش

که ما چون همسران باهم نشینیم

کهن افسانها لختی ترش گشت

درین فکرت نمیخواهیم رنجت

دل از ده نامهای کهنه سیرست

حدیثی تازه کن از سینهٔ نو

قلم در گفتهای دیگران کش

نموداری برون کن، تا بداند

ز بهر نام خود ده نامه ای ساز

سخن چون شد ازو یکسر شنیده

در آن عذری نیاوردم بر او

اساس گفتن ده نامه کردم

به ذهنی تیره و طبعی فسرده

بگفتم در محبت چند نامه

به استظهار آن کو را چو خوانند

مگر عذرم بزرگان در پذیرند

که گوید عیب او؟ خود گر بگوید

ز بستان ضمیر این لاله ای بود