به ریا روی در خدای مکن

هر نمازی و و طاعتی که تراست

دیگری خواه باش و خواه مباش

کردهٔ خویش را منه سنگی

بر تو زیبا نمود کردهٔ تو

آنچه یاقوت گفتیش میناست

بر تو پوشیده جوهری چندست

زآن غلطها چو پا کشد راهت

طاعت خود ز چشم خلق بپوش

چون به طاعت نگه کنی گنهست

غیر در دل مهل، که راه کند

اگر از دیگری اثر یابد

نیست اخلاص جز خدا دیدن

تن به طاعت چو خوپذیر شود

چون شد اخلاص را نشانه پدید

نفسی جز به یاد حق نزند

هر چه در کون و مکان بیند

چون به حق جمله را حوالت کرد

از خود و دیگری خلاص شود

در محل صفا قدم راند

هر کسی مرد این مشاهده نیست

آنکه خود را بدین نبرد زند

طاعتی را که با ریا بنیاد

تا سر مویی از ریا باقیست