نص یا «ایهاالمزمل» بس

بر زبان چشمهٔ سخن جاری

چون نخسبی نمیزنی در مرگ

قالب خفته سرفگنده بود

زندگان را به رنگ مرده کند

که درو یافتند آب حیاب

مگر از دیدهٔ سحرخیزان

کار ما گریه و نیاز بود

رخ در آن یار دلفروز آور

شب ما ناخوشیست، شب خوش کن

تو چه خسبی؟ چون دوست بیدارست

فرصت اینست، فرصتی دریاب

دشمن، این دوستان که میدانی

باز کن چشم و دیدهٔ جان را

شب نشینان درین فتوح رسند

نرسی جز به نور بیداری

از در عزلتست و فکر و حضور