شد دوان، پیش قاضی آوردش

گشت قاضی میانشان ناظر

گوشهٔ چادرش برفت از روی

عشوهٔ قیل و قال او را دید

زن خود را چرا چنین کشتی؟

او مرا زشت گفت و خوب زدم

کس به چوب این چنین گهر نشکست

رو طلاقش بده، که مهرت نیست

چون برون رفت زن به قاضی گفت:

مهر برداشتست،مهر بخواه

نه به آن تا ثنای من گویی

دین مباهی شود، خرد نازد

شد به عون خدای عز و جل

زین دو قاضی القضاة نیکو نام

آنچه بینند راست باید گفت

بافاضت چو آفتاب خوشست

گر به لطف از مراغه یاد کند

که در آن خاک تشنگان دارد

که سخن رانم از نصیحت و پند

که به کردار خوب چست آید