دل بدین صرف کرده، جان بر سر

به توکل نشسته سر در پیش

پس به دانستها ندا کرده

کرده از اشک مردمک را مرد

نزد ایشان به از طلا طبقی

همه در بحر و بیم غرقی نه

نفسی خوش زدن چو نافهٔ مشک

پر هنر کرده کیسهٔ مردی

رستگاران کامل ایشانند

در دو گیتی حصار جان علمست

مرده ای، با حقیقتت یارست

راه میپویی، اوست قاید تو

آتش او را نسوزد اندر تاب

می نشینی، ز جانت آگاهست

تندبادش هلاک نتواند

دزد طرارش از میان نبرد

تو پی حبه ای دوان دایم