شرم دار، ای پدر، ز فرزندان

با پسر قول زشت و فحش مگوی

تو بدارش به گفتها آزرم

بچهٔ خویش را به ناز مدار

چون به خواری برآید و سختی

کارش آموز، تا شود بنده

مدهش دل، که پهلوان گردد

گر کمانش خری، چو تیر شود

ننشیند، سفر کند ز برت

هر دم آید به روی او خطری

مادر از اشتیاق او میرد

چون هوس کرد پنجه و کشتیش

یا به جنگیش برند و سر بدهد

گر چه فرزند کشتهٔ تو بود