دل و دین را بعشوه آواره

یا ببیگانه رای و روی مکن

نان شوهر خوری و کیر کسان

گر نه سر با کسی دگر داری؟

چون توان یافت بی تن عاصی؟

چون حلالست و نیست بوسه حلال؟

هم ز ایزد طلب شکیبایی

سگ به از زن، که او سترگ بود

از پی پوشش تو شد کرده

وز در خانه سر فراز کنی

نه به ریش جهان همی خندی؟

وز هوی و هوس صبوری به

گردنی نرم کن به طاعت شوی

یا بکن سبلت و سزاش بده

راه خواری به خویشتن ندهد

دان که فرداش هم تو باشی حور

ریش گیری که: چون غلط گویی؟

نیمشب هر دو لنگ در بالا

یا چو روباه زیر باید بود

چکنی خانه پر ز وزر و وبال؟

سر خود را فرو کشیده به دام

روی انبان خویش را کیمخت

رنج یک روز شیر دادن تو

از برای تو خود نداند زاد

که دو من شیر داد باید باز؟

به نماز و نیاز گشت عزیز

شیر نر نیست، شیر ماده بود

چوی بری بد ز عیب بدفکری

کز هوا روی در کنشت نکرد

دل پاکست و نفس پاکی کوش

آن سه شب در جواب خالد و عمرو

نه به طفل دگر، به طفل سخن

پر شد از شهد نطق پستانش

طفل چون خورد مست گشت و خراب

زانکه با شیر خورده بد در مهد

که جوانی دگر نیاید باز

گرگ باشی و لیک بی دندان

جز غم و حسرت و تاسف نه

شهوت و حرص پیرگردد هم

مانده سودا و رفته زیبایی

دیو را در غراره نتوان کرد