نرم باش، ای پسر، به رفتن، نرم

این صفتهای لاابالی چیست؟

گفته ای: از جهان چو میگذریم

گر نمانی نه در شمار شوی

چه ضرورت به ترک تازیدن؟

گوش بر قول ناخلف کردن؟

کوش تا خویش را نیارایی

در تو چون روزگار چشم کند

شاید ار حال خود بگردانی

باد سر خاکسار خواهدبود

نفس اگر شوخ شد، خلافش کن

نه شب عیش و باده خوردن تست

دوستی زین عمل به باد شود

بر سبک سر نشاید ایمن بود

کم شنیدم که مرد آهسته

نیست در شهرسست فرهنگی

در هنر بس پدر که داد دهد

ای که رویت به قربت شاهست

میروی، نرم تر بنه گامت

حیف! عیشی چنین به دست آورد

گر بترسی ز پادشاه خموش

شاه خاموش با تو در سازد

گر نه دین قاید امارت تست

خود نمایی به اسب و جامه مکن

راست گردان ز بهر نام بلند

چند جویی برین و آن پیشی؟

تو نبودی پدیدت آوردند

باز فانی شوی به آخر کار

در میان دو نیست هستی تو

چه نهی در میان این دو فنا

هر که بالاترست منزل او

همه را روی در تو و تو به خواب

قرب سلطان مبارک آنکس راست

خوش بباید بر آن امیر گریست

روستایی کند کفایت و صرف

وانگهی خویش را امین دانی

مکن از بهر این تفرج و فرج

بیوه زن دوک رشته در مهتاب

خایهٔ مرغ گرد کرده به صبر

خایه ها را به خایگینه کند

وانگهی بر نشیند و تازد

به جفا دل مهل، که چست شود

چه نهی بر نهال خود تیشه؟

غضبی، کز طریق دانش خاست

آن غضب ناپسند باشد و زشت

در جهان هر چه حکمت و ریوست

خرد و جانت ار تمام شوند

بس رسول و نبی شدند هلاک

این دو را گر تو زیر گام کنی

مکن از جام جهل خود را مست