عدل کن، گر ز ایزد آگاهی

نهلند از خلاف و ظلم آثار

عدل نبود کجا کند کس حکم؟

حکم بی عدل و علم اثر نکند

پادشه را سواری از عدلست

عادلان را به جان خطر نرسد

ظلم و شاهی چراغ و باد بود

خانه سازی، به داد کوش نخست

عاقلانم چنین خبر دادند

پادشاهیش بیخ و ریشه کند

شاه عادل، نه شاه عادل کاه

تو بر آن نور رنگ سایه مزن

سایهٔ نور نیز نور بود

مردم از فر او به راه آیند

چشم دولت ز شاه خفته مدار

دشمنان را مجال تنگ بود

این دو پیشی به دست باید کرد

تا کند فتح را دلیل رهت

تا کنندت به فتح و نصرت شاد

مده این ملک را به غافل و مست

بر فتوح تو دست و پای زنند

آنکه دفعش نمیتوان، بنواز

بر ضعیف و زبون کمین مگشای

وین به قصد تو سر بزرگ شود

تا نگویند غافلی زیشان

بر جهان چشم و بر رعیت گوش

قاصد او یکی پیاده بسست

یک سر تازیانه بس باشد

میل و رغبت مکن به خونریزی

کز مکافات آن نشاید رست

یاد کن سر «کاظمین الغیظ»

به چهار آخشیج پیوستند

وندران سر صنع پیدا شد

بس طلسمی بزرگوارست این

خویش را عرضهٔ عذاب کند

ظلم باشد به کشتن کس عزم

این بدان و مباش دور از عدل

انس ده، تا رسی به روح و به راح

دلت از غیب روشنایی یافت

سایه برخیزد و تو او گردی

اختلافی نماند اندر خواست

وین مراد دلت به جان خواهد

ایمنی، فتنه سر به خواب کشد

سر به حکمت دهند چرخ و فلک

تن طلسمی جهان گشاینده

پیش تختت قدر نزول کند

التفات تو ملک و مال دهد

وآنکه سودت برد زیان یابد

دشمنت خود به خود شکسته شود

که جهانرا به علم و عدل آراست

به نماز و بهروزه کوشیدی

تاج شاهی ز سر بیفگندی

دل سخن گستر و زبان خاموش

دیدنیهای این نشیب و فراز

اثر قربت خدا اینست

جام جسم و ضمیر خود دارند

روح صید و فرشته گیر بود

که دو گیتی در آن میان باشد

ورنه از سایه هم جدا باشی