بر سپهر او برد روانت را

سر بی علم بدگمان باشد

مرد نادان ز مردمی دورست

تا برو چون علم شوی والا

تا به قیوم در رسی و به حی

بیش ازین بیخودی مکن به خود آی

شاخ علمست و میوه معلومات

نیست باب نجات جز دانش

چشم او در جمال ساقی ماند

تا شوی همنشین روح امین

دین با علم کی تمام شود؟

روشنست این سخن چه حاجت نقل؟

علم بس راه را چراغ و دلیل

هست، در شب چراست ترسید؟

علم راهت برد به باریکی

خنک آن کاب زندگانی خورد!

جز به دانش کجا توان رفتن؟

عقل بازو و علم شمشیرش

تا بدانی که کیست عقل و خدا؟

دل به دانش فرشته باید کرد

با چراغت به پیشگاه آرد

هر چه دانی تو به ز نادانیست

روح بی علم چیست؟ بادی سرد

زان نهانی وزین پدیداری

با بدن بر فلک به پروازست

نه هم از علم یافت مشهوری؟

وانکه کشتی کند به علم توان

بگذری زاب نیز بی کشتی

به هنر در گذشت شهر از ده

دانش او را دلیر سازد و چست

نه به علمست، پس به چیست؟ بیار

نه هم از دانشست و اندیشه؟

علم و بینندگی به ماه کشد

راه جوید به آفریننده

در عمل نامدار و چست شود

دیگ بی گوشت بی کلم بهتر

بر دمد، لیک زود گردد خاک

زانکه دیوانه را عمل نبود

که نگردد به رستخیز تباه

به اجل نیز مرد نتواند

نه به سیل زمین در آب شود

که چو شد کهنه تازه تر باشد

علم ازین بیشتر چه داد کند؟

دانش ذات خویش میباید