شب و روزی به کار ما پرداز

روز لطفی چنانکه دانی کن

اتفاق چنین شب و روزی

مکن و روز نیک را دریاب

روزت از روز و شب ز شب به باد

در پذیر، ارچه بس حقیر آورد

به متاع زمین چه محتاجی ؟

ور سلوکست سر گذشتهٔ تست

که شود دانشت به اینها بیش

چون به نام تو شد به نام رسد

گرچه خامل بود، شود مشهور

بر صدای فلک کند میری

مرکز فتح سایهٔ علمت

در دو گیتی ز جرعهٔ جامت

که بزرگی ز آسمان داری

زان پرستد همی سپاه ترا

سروری، چون کف کلیم از جیب

ناز ما نیز وقتها میکش

ناز کردن ز روی نازیبا

کرده بودم زاین و آن گوشه

بدعای تو سر فراخته ام

عاشقانرا چه غیبت و چه حضور؟

نوش داروی اهل درد تویی

بشنو کین سخن هم از جاییست

و گرش رد کنی، بقای تو باد

کار درویش ما حضر باشد

نظری هم بدین غریب انداز

مددم کن بهر چه بتوانی

زانکه من هم رعیتم در ده

جامهٔ مدح در که پوشاند ؟

تا توان باخت در معانی گوی

که بر تست کل معنی جمع

پادشاهی و پهلوانی را

نطق را اندرو مجالی هست

آب توفان آز را نوحی

عرضه افتد به لحن داودی

مشتمل بر فنون حاجاتم

تا برون آورم تر و تازه

وز رصدگاه فضل زیجی چند

تن فرو داده ام به خاموشی

همچو دریا به جوشم آوردند

اندرین روزگار ارزانی

ور مدون شود، بخوانندش

جز مگس انگبین تواند خورد؟

مگسی دیگرش تباه کند

مهل امروز در پس پرده

زان چو عرش استوار و پاینده است

تا بماند چو آسمان دایم

پیش عقل از حساب ما دورند

تا ببینی چو بیژنم در چاه

کی روا باشد ار ندانی تو؟

کنده گرگین بی هنر دندان

بدر افگن سفال مستان را

شده نزدیک ازو منور و دور

آخر شب به بزمهای صبوح

برده باشد به حاصلش رنجی