بینش اوست غایت عرفان

نرسد کس به کنه معرفتش

احدیت نشان ذاتش دان

احدست او نه از طریق شمار

صفت از ذات دور نتوان کرد

او ازین، این ازو جدا نبود

ذات او از صفت بدر دیدن

صفتش را به دل نشاید یافت

در صفاتش چو از صفا نگری

دوربینان رخش چنین دیدند

هر کرا هست بویی از صفتش

از برای صفات او باشد

صفت اوست جان و مردم جسم

ذات ما را صفات اوست حیات

هر که او زین صفات عور شود

هر کجا قدرتست قادر هست

هر کجا حسن بیش، غوغا بیش

عالمی زان جمال شیدا گشت

گشت ظاهر که دل درو بندی

دل به تحقیق حال او نرسد

ذات او جز به نام نتوان دید

گر چه با او به جان همی کوشند

صفت و ذات او قدیمانند

همه گیتی به ذات او قایم

صفتش در هزار و یک پردست

سالها زحمتست و کار ترا

دانش ذات جز بدو نتوان

صفتش را به فکر داند مرد

با قدم چون حدث ندیم شود

ذات را غیر چون بپوشاند؟

نور خورشید از آنکه شد چیره

جستجویش به کو و کی نکنند

احدست او نه از طریق عدد

عقل و ادراک آفریدهٔ اوست

نتوان دیدنش به آلت چشم

نور چون گردد از نهایت فرد

حال آن نور و دیدهٔ اوباش

نی، چه گفتم؟ چه جای این سازست؟

در تو و دیدن تو خیری نیست

نیست، گر نیک بنگری، حالی

سخن عشق کم خریدارست

حاصل این حروف و دمدمه اوست

تا ز توحید او نگردی مست

زمره ای کین اصول میدانند

ورنه مخلوق چون خدا گردد؟

نور او قاهرست و سوزنده

آتشی کش تو بر فروخته ای

چونکه از نور داشت قوت و هنگ

تا تو همرنگ آن پری نشوی

زر خالص چو رنگ نوری داشت