عشق و دل را یک اختیار بود

ز آستان عقل پیشتر نرود

بال دل چیست؟ عشق دیوانه

عشق دیوانه را چو برخوانند

هر که عاشق نشد تمام نگشت

همره عشق شو، که یار اینست

عقل ورزی، ز کار سرد شوی

میل صورت به شهوتست و هوس

عقل شمعست اندرین خانه

عشق خواند ترا به عالم محو

سینه را عشق چاک داند کرد

تبش نور کبریا عشقست

عشق برقیست کام سوزنده

عشق را روی در هلاک بود

تا ز هستیت شمه ای برجاست

بندهٔ رنج باش و راحت بین

مرد عاشق ز عشق گویا شد

جدل و بحث لاولن دگرست

هوس از صورتی گذر نکند

عشق را از هوس نمیدانی

عقل جویان بود سکونت را

رخ او کس به خود نداند دید

آسمانها به عشق میگردند

عشق جام تو و شراب تو بس

گر ازین بوته خالص آید مرد

گرمی از عشق جوی، اگر مردی

عشق روی و ز نخ نمیگویم

عشق آن شاهدان بالایی

دلبری جوی و پای بندش باش

خیز و جامی ز دست مادر کش

گر چه کوتاه دیدهٔ بامم

راه باریک و وقت بیگاهست

جام ما را مده به بد مستان

عشقداری و پای جنبش هست

مرد در راه عشق مرد نشد

سخن عاشقان به حال بود

هر چه در خط و در بیان آید

تو مگو: چون ز دل به دل راهست؟

دل چو نعل اندر آتش اندازد

همت دل کمند عاشق بس

دیگر، ای مرغ دل، به پرواز آی

سخنی کش به راز باید گفت

چیست گفتن چو اشک داری و آه

من و ما تا بچند دشمن و دوست؟

چند گویی که: شیشه بشکستی

جد و جهدی بکار می باید

همه محرومی از نجستن تست

عاشق بی طلب چه کرد کند؟

درد ما را به مرغ و ماش چکار؟

نظر دل چو بر جمال بود

تا نخوانی مقالتی در عشق