دل به صحرا می رود، در خانه نتوانم نشست

گر کنم رندی، سزد، کندر جوانی وقت گل

عاقلی گر صبر آن دارد که بنشیند، رواست

زان چنین در دانهای خال او دل بسته ام

هر کسی با آشنایی راه صحرایی گرفت

من که از هستی چو فرزین رفته باشم بارها

روی خود را بر کف پایش بمالم همچو سنگ

عقل عیبم می کند: کافسانه خواهی شد به عشق

گر کنم رندی، روا باشد، که در سن شباب

اوحدی، گو، زهد خود می ورز، من باری به نقد