109
غزل شمارهٔ ۹۶
بنگرید این فتنه را کز نو پدیدار آمده ست
خلق شهری از دل و جانش خریدار آمده ست
باغ رویش را ز چاه غبغبست امسال آب
زان سبب سیب زنخدانش به از پار آمده ست
نقد هر خوبی که در گنج ملاحت جمع بود
یک به یک در حلقهٔ آن زلف چون مار آمده ست
بارها جان عزیز خویش را در پای او
پیشکش کردیم و اندر پیش او خوار آمده ست
بوسه ای زان لعل بربودیم و آسان گشت کار
گر چه بر طبع حسودان نیک دشوار آمده ست
گر به کار ما نظر کرد او چه باشد؟ سالها
خون دل خوردیم تا امروز در کار آمده ست
بندهٔ آن زلف سر بر دوش کرد از دوش باز
اوحدی را کز کلاه خسروی عار آمده ست