روزه داران را هلال عید ابروی شماست

ماه زنگی نسبت رومی رخ شاهی نسب

مشک چینی را ز غیرت بر نمی آید نفس

این که می آید دم صبحست یا باد ختن؟

از بهشت ار شاهدی خیزد شما خواهید بود

سوختیم از مهرتان، هم سایه ای می افگنید

حال محنتهای من محتاج پرسیدن نبود

تا ز دست آن سر زلف چو چوگان زخم خورد

بر دو رویم سال و مه این اشک خون رفتن روان

گر کشیدم در کنار، از لاغری نتوان شناخت

اوحدی را دل ز سنگ انداز دوری خسته شد