مشتاق آن نگارم آیا کجاست گویی؟

ما در هوای رویش چون ذره گشته پیدا

صد بار کشت ما را نادیده هیچ جرمی

نزدیک او شد آن دل کز غم شکسته بودی

از زلف کژرو او گر بشنوی نسیمی

با دیگران بیاری آسان بر آورد سر

خون دلم بریزد و آنگاه خشم گیرد

گفتا که: جان شیرین پیش من آر و زین غم

از اوحدی دل و دین بردند و عقل و دانش