دلم ز اندیشه خون کردی که بس مشکل معمایی!

به صد جایت نشان گفتند و جون جستم نه در جایی

همی بینم ترا، لیکن چو میجویم نه پیدایی

چو بگریزم ز پیش تو مرا هم باز پیش آیی

غلط کردم، چه میگویم؟ نه دوری از برم کایی

که گر خواهی جهانی را درین یک ذره بنمایی

چنان پیوسته ای در ما که: پندارم که خود مایی

ترا خواهم که دی بودی و امروزی و فردایی

ترا رخهاست کان رخها بغیر خویش ننمایی

که همچون اوحدی او را ز دل دادند بینایی

کزین جا چون گذر کردی خراباتست و رسوایی