رخ باز نهادم به سماوات الهی

رخت و خر خود را همه بگذاشتم اینجا

از من مطلب مهر خود، ای شاهد دنیا

اینجا نتوان کرد مقام، ار چه دلم را

جز در رسن عشق مزن دست ارادت

اینجا منشین پر، که جزا می نتوان یافت

برخیز و بن باغ بهشتی نظری کن

گه نعره بر آریم ز صحراش چو مرغان

در نامهٔ ترکیب که داری نظری کن

نی نی، که ازین هر دو جهان جز به رخ او

یکرنگ شو، ای اوحدی و یکدل و یکتا