دلبر کافرم از چادر کافوری روی

عرق و آب چکانش چو گلاب از سر و موی

تیز شد لهجهٔ گفتارم از آن تندی خوی

گفتم: از کیست چنین طیره سرت گفت: از شوی

به وثاق آمد و پر مشک شد از وی مشکوی

حجره گلشن شد از آن ترک عقیقل گیسوی

و آنچه در مجلس ازو رنگ پدید آید و بوی

در میان من و او هیچ کسی جز من و اوی

اوحدی واله و آشفته و زار از همه سوی

گاه در پای وی افتاده من خسته چو گوی

مست بود و به درم رام شد آن عربده جوی

بر گشودم ز هم آن بند قبا، توی به توی

نتوان گفت برو، هر چه تو دانی میگوی