حاصل از عشقت نمی بینم به جز غم خوردنی

دوش فرمودی که خواهم کشتن آن شوریده را

سر ز شمشیرت نمی پیچم، که اندر دین من

گر هزارم بار خون دل بریزی حاکمی

ز آستانت بر نخواهم داشتن سر بعد ازین

دل چنان خو کرد با رویت که تن با خاک پاک

اوحدی، گر آرزو داری که کام دل بری