ای تن و اندامت از گل خرمنی

دل که بالای تو و روی تو دید

بی دهان همچو چشم سوزنت

آنکه ببرید از من بیدل ترا

بر دلم داغ جفا تا کی نهی؟

دوش می گفتی که: پیش من بمیر

اوحدی مسکین به گیتی بی رخت