ای دل پر هوش ما با همه فرزانگی

ما چو خراباتییم گر ننشیند رواست

ای که به نخجیر ما ساخته ای دام زلف

دل بر شمع رخت راه نمی یافت هیچ

آینهٔ روی تو، تا که بدید آفتاب

تا تو مرا ساختی با رخ خویش آشنا

اوحدی آن مرد نیست کز تو به کامی رسد