نتوان دل به تو دادن، که به جوری و به جنگی

دل شیران بیابان برباید ز پلنگی

در نیاری ز جفا با من بیدل سرسنگی

من ندانم که تو خود بر چه طریقی و چه ینگی

که به ابرو چو کمانی و به بالا چو خدنگی

با تو همراه چه باشم؟ که به یک بوسه بلنگی

به ز ما مرد نیابی، که صبوریم و درنگی

باز چون گل به دورویی و چو نرگس به دو رنگی

کام دل گر ز تو اکنون بستانم، که به چنگی

اوحدی با تو چو شهدست و تو با او چو شرنگی