اگر چه خون دل من هزار بار بریزی

اگر تو بر سرم آن خاک آستانه ببیزی

در انتظار نشینم، تو روزها بگریزی

که من تواضع و خدمت کنم، تو تندی و تیزی

و گرنه پای عتابت که دارد؟ از تو ستیزی

مرا، که مهر جبلی شدست و عشق غریزی

ترا چه تحفه فرستم؟ که بهتر از همه چیزی

که شمع نیز در آن شب نشسته به، که تو خیزی

روا بود که: ز خوبان مصر ما،تو عزیزی