تا برساند به دوست قصهٔ ما را

با لب لعلش سخن کند به مدارا

برکند از ما دگر به مژده قبا را

سینه سپر بوده ایم زخم بلا را

گردن و سر می نهیم تیغ و قفا را

از سخن من حدیث مهر و وفا را

دست مزن عاشقان بی سرو پارا

دفع ندانست کرد تیغ قضا را

من چه کنم؟ کین ارادتست خدا را