65
غزل شمارهٔ ۷۹۸
دل من دردمند تست درمانش نمی سازی
دلت بر وی نمی سوزد به فرمانش نمی سازی
تنم را خون دل خوردی و ترکش می کنی اکنون
عجب دارم ز کیش تو که: قربانش نمی سازی؟
ز کار من همی پرسی که چونست آن؟ نمی دانم
به دشواری کشید این کار و آسانش نمی سازی
لبت یک روز بوسی، گفت،خواهم داد، سالی شد
عجب گر باز از آن کشتن پشیمانش نمی سازی!
ترا تا تیر مژگان در کمان ابروان آمد
ندیدم سینه ای کآماج پیکانش نمی سازی
دلم را بارها گفتی که: سامانی دهی، اکنون
چو شد سرگشته می بینم که سامانش نمی سازی
نمودی: کاوحدی را جمع خواهم داشتن، اکنون
نباشی جمع، تا روزی پریشانش نمی سازی