پادشاهست آنکه دارد در چنین خرم بهاری

نوش کن جام صبوح و کوش کز شاخ گل تر

چون به دستم باده دادی شیر گیرم کن به شادی

آمد آن موسم که: هر کس با دلارامی که دارد

دست بستان را ز هر دستی نگاری بست گیتی

بر مثال لاله دارم سینه ای پر خون، که از وی

ای که غافل می نشینی، سوی صحرا رو، که بینی

هر کرا هست اختیاری گو: همی کن چارهٔ خود

عامیان در شغل و جستی، زاهدان در کبر و هستی

من به آب می بشویم نام خود، تا در قیامت

من چو نرگس برنگیرم ز آب پی چندان که باشد

از گنه کاران که داند مجرمی را؟ گو: بخواند

این غزل می خوان و در وی اوحدی را یاد می کن