62
غزل شمارهٔ ۷۸۱
نگارا، گر چه می دانم که بس بی مهر و پیوندی
سلامت می فرستم با جهانی آرزومندی
بدان دل کت فرستادم نه ای خرسند، می دانم
که گر جان نیز بفرستم نخواهد بود خرسندی
چنین زانم پسندیدی که حال من نمی دانی
ز حالم گر شوی آگه چنان دانم که نپسندی
ز شاخ مهر چون گفتم که: بار الفتی چینم
درخت الف ببریدی و بیخ مهر بر کندی
اگر دستت همی خواهم خسی بر پیش من داری
ورت من پای می بوسم ز دست من همی تندی
فرو هشتی به خویش آن زلف را کاشفته می گردد
نه آن بهتر که او را بر چو من دیوانه ای بندی؟
جهانی را بیفگندی به حسن یک نظر، جانا
کزان افتادگان روزی نظر بر کس نیفگندی
بپیوند رفت روز جور و بیداد و ستم، جانا
کنون هنگام احسانست و انعام و خداوندی
حدیث تلخ اگر گفتی نرنجید اوحدی را دل
که گر زان تلخ تر نیزش بگویی شربت قندی