حلالت از آن می خرابی و مستی

خلیل خدایی، گر این بت شکستی

به آخر بدانی که: دل در که بستی؟

چه گویم؟ زهی! غافل از خود که هستی

که همراه میرفت و خوش می نشستی

چه تریاک بهتر ز کوتاه دستی؟

منه دل برین خاک و بگذر، که رستی

خدا را گر از بهر چیزیی پرستی

که چون اوحدی رخ بپیچی ز پستی