هم آخرم بکشیدیی و چون کمان بشکستی

برون شدم که بیایم، درم به روی ببستی

گلم به دست ندادی، دلم به خار بخستی

من ار ز پای درآیم چه باک؟ چون تو به دستی

چنان جمال ببینی کسی دگر نپرستی

که در درون دل تنگ من چگونه نشستی؟

که قصه های پریشان ز عشق خیزد و مستی

چگونه مهر عدم شد ز شرم با همه هستی

چه حاجتست خصومت؟ بیار بوسه و رستی

مگر به دست رسولم حکایتی بفرستی

که باد و غمزهٔ چون تیر و باد و زلف چو شستی

که اوفتاده نترسد ز خاکساری و پستی

زهی عنایت و دولت! برو! که نیک برستی