آن دل که مرا بود و توی دیده سلبوه

و آن دیدهٔ دریا شده را درد و غم او

و آن سینهٔ آتشکده را غمزهٔ چشمش

اسباب دل و دین مرا لشکر عشقش

من راز شب خود بچه پوشم؟ که بدین رخ

گر جان طلبند از من دلسوخته ایشان

با او ز پدر یاد نکردیم وز مادر

گویند: به دل صبر کن از یار و ندارم

با اوحدی آن قوت غالب که تو دیدی